خندیدم و آمدم  از پس التماس زنی از كسی كه خدا می نامیدش

خندیدم و آمدم از پس اراده  مردي  كه ناشی از پهناي خیالش بود

خندیدم به راه افتادم در راهی كه بازوهاي آن مرد هموارشان كرده بود

خندیدم و تحمل كردم سنگینی نگاه نا مردمان آبله روي در لفافه دوست

خندیدم و بر دوش كشیدم حجم حماقت آنانی كه می پنداشتند بی نهایت در كف دستانشان است

خندیدم و نشستم به امید گذر نور امیدي در جسم يك دوست

خندیدم و شكستم از دست نیافتنی بودن آرزوها

خندیدم و گریستم از سرگردانی خویش

خندیدم و می خندم تا مرك سراغ آید چون اكنون می توانم بگویم كه زندگی كردم...